Posłuchaj, jak śpiewa nasz niesamowity Zespół Wokalny pod opieką Anny Kamińskiej.
Zespół Wokalny Wrocławskiej Szkoły Śpiewu prowadzony przez Annę Kamińską w utworze Drzewo Wisielców (Hanging Tree) z filmu Igrzyska Śmierci: Kosogłos (The Hunger Games: Mockingjay)
muzyka: Jeremiah Fraites, Wesley Schultz, James Newton Howard
tekst: Suzanne Collins
polskie tłumaczenie: Michał Woyczyński
wystąpili: Katarzyna Jaworska, Aleksandra Chruzimska, Filip Zbierzak, Michał Woyczyński, Grzegorz Zięba, Dominika Lelonek, Jaśmina Pawlak, Bartosz Pachelski, Anna Kamińska
opracowanie wokalne: Anna Kamińska
produkcja audio: Emil Smardzewski
Chcesz się zapisać do Zespołu? Zadzwoń lub napisz do nas! Telefon: 519 393 163, mail: wroclawskaszkolaspiewu@gmail.com
We are all fine the way we are. Te słowa Niny Rotner, nauczycielki Techniki Alexandra ze Słowenii (@Alexander tehnika / Alexander Technique Slovenia), z wykładu na World Voice Teachers Expo 2022 (World’s Voice Teachers Expo, Modern Vocal Training), bardzo mocno mnie poruszyły. Tacy, jak jesteśmy, jesteśmy ok. Nie MUSIMY niczego w sobie zmieniać. Ale MOŻEMY poszukać sposobów, żeby pewne rzeczy robić łatwiej, korzystniej, lepiej dla siebie.
Technika Alexandra, słowami Magdaleny Kędzior, która pracuje tą metodą w Polsce, to “niezwykła metoda przywracania wewnętrznej swobody ciała i ducha. Umożliwia powrót do stanu lekkości fizycznej i swobody psychiczno – emocjonalnej, którą mieliśmy jako dzieci i którą większość z nas zatraciła w miarę dorastania”.
Często korzystają z tej techniki wokaliści (sam twórca metody opracował ją właśnie dlatego, że miał problemy z głosem i nikt nie potrafił mu pomóc). Jeśli masz w ciele napięcia, które przeszkadzają Ci w śpiewaniu, to zdecydowanie warto dać Technice Alexandra szansę.
Mam dla Ciebie kilka myśli na zachętę.
– We are all fine the way we are. Powtarzam, bo to chyba najważniejsze i najpiękniejsze. Tacy, jacy jesteśmy, jesteśmy ok. Doszliśmy do tego a nie innego miejsca w życiu, osiągnęliśmy to, co osiągnęliśmy. Warto do swojego ciała podejść z sympatią i wdzięcznością za wszystko, co robi dla nas na co dzień.
– Na scenie ważna jest umiejętność rozdzielenia uwagi pomiędzy publicznością, a własnym ciałem, które ma swoje potrzeby, reakcje i coś nam za pomocą tych reakcji próbuje powiedzieć. Spróbujmy go wysłuchać.
– W każdym momencie swojego życia (no, może poza momentami, kiedy leżymy w łóżku) walczymy z grawitacją. Dlatego niesamowicie ważne jest zadanie sobie pytania, gdzie w naszym ciele jest równowaga. Jak je ustawić, żeby możliwie najmniejszym kosztem (wysiłkiem) ją utrzymać.
Ach, no i jeszcze jedno. Puść kolana, bo nie da się za długo stać na przeprostowanych
Patrycja Obara to nie tylko trenerka głosu w śpiewie, ale i trenerka wystąpień publicznych i współprowadząca podcast o przemawianiu Lekkomówni.
Lekkomówni nie tylko mówią, ale i piszą od czasu do czasu coś na swoim blogu. Tym razem jest to artykuł Patrycji na temat głosu i tego, jak o niego zadbać, żeby dobrze się mówiło.
Jakie korzyści płyną z treningu głosu? Co tak naprawdę składa się na aparat mowy? Jak stres wpływa na głos? Odpowiedzi na te pytania i kilka praktycznych wskazówek, które pomogą Wam utrzymać zdrowy głos, znajdziesz w artykule – niezależnie od tego, czy chcesz lepiej śpiewać, czy mówić .
W tym odcinku zrealizowanym w ramach cyklu #masterOFFteatr Teatru Realistycznego Teo Dumski pokaże Ci na swoim przykładzie, jak może wyglądać użycie wcześniej omawianych narzędzi w kilku konkretnych, prostych zadaniach aktorskich.
To przykłady nie na efekt, ale na to, jak przejść drogę od zadania do jego wykonania.
Praktyczne zastosowanie prezentowanych technik w wykonaniu kilku prostych zadań aktorskich.
Jest to szósty i zarazem ostatni odcinek w ramach autorskiego kursu Teo Dumskiego.
Samoświadomość co do zasady jest dobra i nam służy. Pozwala nam rozpoznać swoje potrzeby i zaspokoić je. Pozwala nam też obserwować i szanować swoje emocje. Dzięki niej możemy się rozwijać, skutecznie uczyć i robić w życiu satysfakcjonujące rzeczy. Taki rodzaj samoświadomości po angielsku nazwalibyśmy self-awareness.
Ale jest też inny rodzaj. Taki, w którym skupiamy się głównie na swoich słabych stronach. Często towarzyszy temu wstyd, lęk, czy poczucie, że jesteśmy niewystarczająco dobre/dobrzy. Taki rodzaj samoświadomości to po angielsku self-consciousness.
Jak rozpoznać u siebie self-consciousness?
Becky Gilhespie w książce “Singing for the self-conscious” opisuje kilka typowych dla tej cechy zachowań. Między innymi: unikanie okazji do śpiewania (nawet lekcji!), a nawet całkowita rezygnacja ze śpiewu, uczucie zdezorientowania (i chciał(a)bym, i boję się), zamartwianie się i uporczywe myśli na temat tego, jak postrzegają nas inni, a wskutek tego lęk, wstyd i niska samoocena.
Jak w takim razie zaprosić do swojego życia tę dobrą samoświadomość?
Becky radzi przede wszystkim oddychać. Skoncentrować się na oddechu, żeby zapanować nad rozszalałymi myślami. Radzi też, żebyśmy dla samych siebie byli mili. Jeśli zauważymy jakąś negatywną myśl, na przykład “ale okropnie zabrzmiał ten dźwięk”, spróbujmy zamienić ją w bardziej pozytywną: “chcę trochę więcej popracować nad tym fragmentem piosenki”. A przede wszystkim, skup się na procesie, a nie na wyniku. Jeśli nauka śpiewu sama w sobie będzie przyjemna i fajna, to każda chwila tego procesu będzie Ci dawać satysfakcję, a efekt w postaci bardziej rozwiniętego głosu będzie tylko miłym skutkiem ubocznym.
.